Regelmatig merk ik dat mensen denken dat ik me altijd rustig, gelukkig en in balans voel. Maar dat klopt helemaal niet. De momenten waarop ik dat wel voel vind ik heerlijk, ik kan daar heel erg van genieten. Maar ik ervaar ook regelmatig onrust, somberheid, vlakheid of stress.
Als ik dat aan mensen vertel, zijn ze meestal verbaasd. En ook vaak opgelucht. ‘Oh gelukkig heb jij dat ook!’
Ik weet inmiddels wel wat ik kan doen om me sneller weer beter te voelen, en dat is een enorme winst. Ook zit er een enorme kracht in de acceptatie van het gevoel in het huidige moment. Dat het goed is zoals het is.
Wat daarbij enorm helpend is, is kennis van het brein. Waarom voel ik mij zoals ik me voel, welk deel van mijn brein vertelt mij dit en wat heeft dat mij te vertellen?
Als je daar meer inzicht in krijgt, kun je ontdekken dat er iets kan spelen op het gebied van onveiligheid, zelfveroordeling, oude emoties die getriggerd zijn, geen verbinding voelen met jezelf en/of anderen, geen contact hebben met je zielsmissie, fysieke signalen gemist hebben of dat je over je grens bent gegaan, of hebt laten gaan.
Het kan ook zijn dat je energie is weggelekt door iets of iemand (wat eigenlijk niet klopt want dat laat je zelf gebeuren), of dat je energie of emoties van anderen voelt. In dat geval zijn je energetische grenzen niet duidelijk.
Als je hier zicht op krijgt, zak je er minder in weg, en kun je het veel sneller oplossen.
In de wachtkamer van geluk
Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik in de wachtkamer zat. Een soort wachtkamer van geluk. Er was altijd wel iets aan de hand waardoor ik niet gelukkig kon zijn. Ontzettend somber werd ik ervan, en ik dacht steeds dat er eerst bepaalde omstandigheden moesten veranderen voordat ik me beter zou kunnen voelen.
En ik ben daar niet de enige in. Het komt veel voor dat hoogsensitieve mensen zich somber voelen, verloren, niet begrepen, eenzaam, afgescheiden, angstig, gespannen, en dat ze niet weten wat ze willen of de zin van hun bestaan niet zien.
Ik kom dat regelmatig tegen in mijn praktijk. Het is zo belangrijk om te horen te krijgen dat jouw leven wel degelijk zin heeft, dat jij ertoe doet, dat jij hier iets te doen hebt, een onmisbaar deel van het geheel bent.
Vera Helleman zei dat eens tegen mij. Ik was jaren geleden bij haar lezing en ik mocht naar voren komen om een vraag te stellen. Ze zei meteen dat ze heel blij van mij werd, dat ik een lichte energie had en licht en liefde kwam brengen op aarde. Ik was stomverbaasd, want zo voelde ik me helemaal niet.
Mijn vraag aan haar was: ‘Kun je heimwee hebben naar waar je vandaan komt vóór dit leven?’ Haar antwoord was opmerkelijk. Ze zei: ‘Ik heb het gevoel dat je heimwee verwart met de verbinding die je gewoon hebt met de spirituele wereld. Je dénkt misschien dat je die verbinding nu niet hebt, wat je labelt als heimwee. Maar je hoeft niet eerst dood te gaan om gelukkig en verbonden te zijn. Je bént het al!’
Ik was compleet in verwarring. Een deel in mij zei: ‘Zie je wel, zij begrijpt me ook al niet, niemand begrijpt hoe ik me echt voel.’ Dat is puur slachtofferschap.
Een ander deel in mij voelde zich heel blij, hoopvol en vol energie. Díé kant wil ik op! Het was geen EO-moment, waardoor alles ineens opgelost was. Regelmatig schoot ik nog in somberheid, slachtofferschap, angst, irritatie. Maar het had zeker iets geopend. Ik was gefascineerd. Hoe doe ik dat dan, nú gelukkig zijn en me verbonden voelen?
Acceptatie
Ik luisterde in die tijd veel naar Esther Hicks. Toen ik haar woorden hoorde met de titel ‘Make peace, it’s allright’, viel het kwartje. Ze zegt hierin keer op keer dat je pas verder komt in je leven, als je het huidige moment volledig accepteert en waardeert. Maar ik wou juist dat het huidige moment anders was dan dat het was, en daardoor kwam ik niet verder. Ik bleef hangen in ongenoegen.
Ik zat in de weerstand. En als je in de weerstand zit, kun je je niet verbinden. Ik vertrouwde er niet op dat alles goed was zoals het was, dat de verandering in mezelf moest plaatsvinden in plaats van in de omstandigheden, dat het een kwestie was van het veranderen van mijn perspectief.
Heel kort door de bocht, moest ik een interne shift maken van ‘mijn leven is niet goed’ naar ‘mijn leven is goed’.
Ik ben me hier in blijven ontwikkelen, en volgens mij is dat een oneindig proces. Inmiddels kan ik mijn hoofd gronden, mijn lichaam gronden, in de innerlijke stilte zakken en van daaruit de verbinding voelen met de spirituele of energetische wereld.
Ik voel me heus niet elk moment gelukkig, maar ik weet nu wel dat het kan en wat ik kan doen om dat weer op te zoeken als ik het nodig heb.
Spreekt het je aan en wil je dat ook kunnen? Ik werk hier met kleine groepjes aan, live bij mij thuis of online via Zoom. Mocht je interesse hebben, stuur me dan een mailtje.
Aafke de Vries